Ο πρώην τερματοφύλακας της Azzurri: «Ακόμα ξυπνάω σκεπτόμενος εκείνο το κύπελλο που βρισκόταν ένα μέτρο μακριά μου. Ο Βιάλλι ήταν αληθινός ηγέτης, ο Μπόσκοφ έλεγε σε μένα και στον Λάννα: «Μέχρι τον αγώνα να είστε επαγγελματίες»».

Αν ο Τζιανλούκα Παλιούκα μπορούσε να σχεδιάσει το τρίγωνο της ζωής του, η πρώτη από τις τρεις κορυφές θα ήταν η Γένοβα, όπου κέρδισε με τη Σαμπ και καθιερώθηκε ως τερματοφύλακας παγκόσμιας κλάσης. «Ήταν επτά υπέροχα χρόνια. Κερδίσαμε ένα ιστορικό πρωτάθλημα και χάσαμε έναν τελικό που ακόμα πονάει πολύ. Είναι μια πληγή που δεν θα επουλωθεί ποτέ». Οι άλλες δύο κορυφές θα ήταν το Μιλάνο — πέντε σεζόν στην Ίντερ με τους Ρονάλντο και Βιέρι — και η Μπολόνια, η πατρίδα του. Μας απαντά από εκεί. «Είμαι περήφανος που έπαιξα με την ομάδα των ονείρων μου». Η συζήτηση, στη συνέχεια, περνάει από αναμνήσεις, νίκες και λύπες, με κορυφαία την ήττα στα πέναλτι από τη Βραζιλία στο Πασαντίνα το 1994.

Παλιούκα, ας ξεκινήσουμε από τη Σαμπντόρια. Η χρονιά του πρωταθλήματος ήταν εξαιρετική.

«Όλοι μιλούν μόνο για τη σεζόν του πρωταθλήματος και τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά έχουμε κάνει πολλά πρωταθλήματα στην κορυφή. Ήμασταν μια εξαιρετική ομάδα».

Στον πάγκο ήταν ο Μπόσκοφ. Λέγεται ότι ο Μαντσίνι και ο Βιάλι έκαναν τη σύνθεση στη θέση του…

«Ας προσθέσουμε και τον Βιερχόβεντ: ήταν οι έμπιστοι σύμβουλοί του. Αλλά ας είναι σαφές, δεν διοικούσαν αυτοί. Συζητούσαν, αλλά τις αποφάσεις τις έπαιρνε πάντα ο Μπόσκοφ».

Μιλήσαμε για τον Βιάλλι. Τι ανάμνηση σας άφησε ο Τζανλούκα;

«Ήταν ένας απίστευτος άνθρωπος, που σου έλεγε τα πράγματα κατά πρόσωπο. Γι’ αυτό και δεν τσακωθήκαμε ποτέ. Γνώρισα έναν αληθινό άνθρωπο, που ήξερε να είναι ηγέτης στο γήπεδο και αρχηγός της ομάδας το βράδυ».

Στη Γένοβα εκείνα τα χρόνια λέγανε ότι και εσείς ήσασταν λάτρης των κλαμπ…

«Είναι αλήθεια, δεν το αρνούμαι. Πάντα μου άρεσε να διασκεδάζω. Ήμουν με πολλές γυναίκες. Δεν μου άρεσε πολύ να πίνω, αλλά ήξερα να διασκεδάζω…».

Ποιοι ήταν οι φίλοι σας στη ντισκοτέκ;

«Πολλοί, πρέπει να πω. Τη χρονιά που κερδίσαμε το πρωτάθλημα με τη Σαμπντόρια, υπήρχε ένα έθιμο: πήγαινα στη Μπολόνια τη Δευτέρα, διασκέδαζα το βράδυ και την Τρίτη ήμουν στο Μπολιάσκο για προπόνηση. Ω, στο γήπεδο τα κερδίζαμε όλα. Θυμάμαι μια φορά που συνάντησα τον Βιάλι στη Μπολόνια, μου είχε κάνει έκπληξη. «Πρέπει να με αντέχεις και εδώ», μου φώναζε ενώ με αγκάλιαζε».

Ο Μπόσκοφ το ήξερε;

«Την Παρασκευή μας συνιστούσε, σε μένα και τον Μάρκο Λάννα, να είμαστε επαγγελματίες μέχρι την ημέρα του αγώνα. «Κλείστε τις βρύσες», μας έλεγε. Και εμείς ξεσπούσαμε σε γέλια».

Ήσασταν μια πολύ δεμένη ομάδα. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ακόμα μια ενεργή ομάδα στο Whatsapp;

«Ναι! Την χρησιμοποιούμε συχνά. Πρέπει να πω ότι, μέσα στην τραγωδία, ο θάνατος του Gianluca μας ένωσε ακόμα περισσότερο. Και αυτός έγραφε συχνά, ήταν πολύ ενεργός στην ομάδα».

Η νίκη με τη Μπαρτσελόνα στον τελικό θα ήταν το τέλειο κλείσιμο του κύκλου;

«Και βέβαια. Το αξίζαμε. Παραμένει μια πληγή που δεν θα επουλωθεί ποτέ».

Μιλώντας για χαμένους τελικούς, δύο χρόνια μετά έρχεται η ήττα στο Πασαντίνα. Πολλοί από τους συμπαίκτες σας την έχουν χαρακτηρίσει ως έναν εφιάλτη που συνεχίζεται εδώ και τριάντα χρόνια. Ισχύει το ίδιο και για εσάς;

«Ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ. Μερικές φορές ξυπνάω τη νύχτα και ξαναβλέπω τα βίντεο των πέναλτι. Ξυπνάω και λέω στον εαυτό μου «Πήγαινε δεξιά!». Αντ’ αυτού, με ξεγέλασαν τρεις φορές. Έβαλα ένα γκολ, αλλά δεν ήταν αρκετό. Δεν μπορώ να βγάλω μια εικόνα από το μυαλό μου: εμένα που περνάω ένα μέτρο μακριά από το κύπελλο. Μπορούσα να το αγγίξω, ήταν εκεί…».

Αυτό ήταν το παγκόσμιο κύπελλο του «Αυτό είναι τρελό» που είπε ο Μπάτζιο στον Σάκι. Εσείς προκαλέσατε αυτή την αντικατάσταση…

«Ναι, αποβλήθηκα και μπήκε ο Μαρκεγκιάνι. Ο Robi και εγώ συναντηθήκαμε στα αποδυτήρια και υπήρξε μισή ώρα απόλυτης σιωπής. Μας έφτασε μια ματιά για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον».

Εκείνο το καλοκαίρι πήγες στην Ίντερ του Μοράτι. Σε πέντε χρόνια κερδίσατε μόνο ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ στο Παρίσι. Αξίζατε περισσότερα;

«Ναι, απολύτως. Το 1998 υποστήκαμε μια σειρά από επαναλαμβανόμενες αδικίες. Η Γιουβέντους ήταν μια μεγάλη ομάδα, αλλά εμείς ήμασταν πιο δυνατοί και το αξίζαμε. Το φάουλ του Ιουλιάνο στον Ρονάλντο παραμένει ένα ανεξίτηλο στίγμα. Μου στέρησαν ένα πρωτάθλημα. Ήταν ένα σκάνδαλο… και κάθε φορά που το σκέφτομαι, τσαντίζομαι».

Είναι αλήθεια ότι ήσουν κοντά στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ;

«Ο Φέργκιουσον με ήθελε, αλλά η Ίντερ είχε μόλις πάρει τον Ρονάλντο και δεν είχα καμία πρόθεση να φύγω: ήμουν στην ομάδα με το Φαινόμενο, τον καλύτερο παίκτη που έχω δει σε όλη μου την καριέρα. Επιπλέον, ο Μοράτι δεν ήθελε να με πουλήσει. Η Premier League τότε είχε λιγότερη ελκυστικότητα από τη Serie A, σήμερα πιθανότατα θα έκανα μια διαφορετική επιλογή. Τότε όλοι οι καλύτεροι έρχονταν να παίξουν σε εμάς».

Υπήρχε κάποια άλλη πιθανότητα;

«Όταν ήμουν στη Σαμπντόρια, με πήρε τηλέφωνο ο Ματσόνε. Η Ρόμα είχε μόλις αγοραστεί από τον Σένσι και ήθελαν να την ξαναχτίσουν. Αλλά εγώ ήμουν καλά στη Γένοβα και αρνήθηκα».

Την εποχή που ήσασταν στη Σαμπντόρια, ήσασταν πρωταγωνιστής ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος. Η Porsche σας έγινε κομμάτια, αλλά εσείς γλιτώσατε χάρη στους αερόσακους. Υπήρξε κάποια διαμάχη με τους δημοσιογράφους για την εσφαλμένη διάδοση των πληροφοριών;

«Διαμάχη όχι, αλλά στο δελτίο ειδήσεων το παράκαναν λίγο. Ανησυχούσα κυρίως για τη μαμά μου: είχε ακούσει ότι ήμουν σε σοβαρή κατάσταση και είχε τρομάξει. Ήταν σοβαρό ατύχημα, αλλά τη γλίτωσα με ένα σύνθετο κάταγμα της κλείδας».

Μέχρι πριν από μερικές σεζόν ήσασταν προπονητής τερματοφυλάκων στην Primavera της Μπολόνια. Πριν από αυτό, για ένα χρόνο, ήταν προπονητής της εθνικής ομάδας νέων της Μπολόνια: τι είδους προπονητής είναι ο Παλιούκα;

«Θα έλεγα αυστηρός. Στα αποδυτήρια επέπληττα τα παιδιά για τα σκουλαρίκια και τα χτενίσματα τους: «Δεν προπονώ Ινδιάνους», τους έλεγα. Μου αρέσει να τους μαθαίνω να μην τα παρατάνε και να κοιτάνε πέρα από το εμπόδιο. Έτσι φτάνεις ψηλά».