Ο πρώην γενικός διευθυντής της Γιουβέντους αποβλήθηκε λόγω των γεγονότων του Καλτσιόπολι: «Ως πρόεδρος της FIGC σκεφτόταν την πρώην ομάδα του. Όταν έφυγε ο Ουμπέρτο Αγνέλι, για εμάς ήταν το τέλος. Ο Τούντορ έχει ένα σκάφος και το ονόμασε «Μότζι»».
Ένα selfie. Και μετά, ένα άλλο. «Να ζητήσω χάρη; Και γιατί; Χάρη ζητάει όποιος έχει καταδικαστεί σε ισόβια…». Ο Λουτσιάνο Μότζι είναι εκτός ποδοσφαίρου: διαγραφή, η απόφαση. Από εκείνο το ποδόσφαιρο που τον φέρνει πάντα στο κέντρο του ρινγκ όταν η μπάλα μπαίνει στην πιο δηλητηριώδη περιοχή.
Ένα selfie. Και μετά, ένα άλλο…
«Έτσι είναι κάθε φορά που μπαίνω σε ένα μπαρ ή σε ένα εστιατόριο. Σας φαίνεται παράξενο; Δεν είναι, εδώ στο Τορίνο ή αλλού: πλήρωσα, πληρώνω, αλλά δεν σκότωσα κανέναν και ο κόσμος το ξέρει».
Δεν σκότωσε κανέναν, αλλά το 2006 άλλαξε την ιστορία. Ο τότε πρόεδρος της FIGC, Franco Carraro, στο Sports Prediction dello Sport, θέλησε να ξανανοίξει το θέμα…
«Ο Carraro λέει ότι όλα ξεκίνησαν από ένα πολιτικό του λάθος, διάβασα: το 2004 ήθελε να αντικαταστήσει τους δύο διαιτητές Bergamo και Pairetto με τον Pierluigi Collina, αυτοί το έμαθαν και ήρθαν να ζητήσουν την υποστήριξή μου. Μια πραγματική φάρσα».
Ο Carraro δεν έχει καμία αμφιβολία: έτσι ακριβώς συνέβη.
«Λοιπόν… για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Το 2004, εμείς και η Μίλαν παλεύαμε για το πρωτάθλημα και ο Carraro προσπαθούσε να ευνοήσει τους «ροσονέρι», των οποίων είχε διατελέσει πρόεδρος στο παρελθόν: «Σε παρακαλώ, πες του να μην βοηθήσει τη Γιουβέντους…», ήταν το τηλεφώνημά του στο Μπέργκαμο. Ο αποδέκτης αυτού του «πες του» ήταν ο Rodomonti, διαιτητής του αγώνα μας στο Μιλάνο εναντίον της Ίντερ: προφανώς δεν εννοούσε να βοηθήσει τους Νερατζούρι, αλλά τη Μίλαν σε περίπτωση λάθους της Γιουβέντους».
Ο πρώην αριθμός ένα της FIGC λέει επίσης ότι τα δύο πρωταθλήματα έπρεπε να παραμείνουν αδιάθετα.
«Αλλά δεν λέει για τι είναι ένοχοι οι διευθυντές της Γιουβέντους. Δεν το λέει για να μην συνεχίσει με τα ψέματά του. Δεν ήταν αυτός που παραδέχτηκε ότι προσπάθησε να βοηθήσει κάποια ομάδα να μην υποβιβαστεί, βλάπτοντας τις άλλες; Αντίθετα, μιλάει για τους διαιτητές που ήρθαν σε μένα ζητώντας προστασία. Πώς το εξηγείτε αυτό; Την εβδομάδα πριν τον αγώνα Μίλαν-Γιουβέντους στις 8 Μαΐου 2005, καταθέσαμε έφεση για να επαναφέρουμε τον Ιμπραήμοβιτς, ο οποίος είχε τιμωρηθεί με τρεις αγωνιστικές: ζητήσαμε τηλεοπτική απόδειξη με τον βοηθό Γκριζέλι από τη Λιβόρνο, ο οποίος έπρεπε να πει αν είχε δει ή όχι το φάουλ που κανείς δεν είχε δει στο γήπεδο, εκτός από μια κάμερα της Mediaset. Μόλις υποβάλαμε την ένσταση στην Επιτροπή, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον υπεύθυνο διαιτησίας της Μίλαν, Meani, και τον Bergamo. «Ο Griselli είναι από το Λιβόρνο όπως κι εγώ, η Γιούβε θα βρει την πόρτα κλειστή…», η φωνή του υπεύθυνου διαιτησίας.
Ποιος είναι σήμερα ο Luciano Moggi;
«Ένας παππούς στον οποίο ο μικρότερος εγγονός του ζητάει να φέρει στο σπίτι τους φίλους του από το πανεπιστήμιο για να με γνωρίσουν. Ένας παππούς που περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του δίνοντας συμβουλές για τους παίκτες που πρέπει να πάρουν: συμβουλές σε όλους, ακόμα και στους πιο δημοφιλείς διευθυντές ή τεχνικούς».
Ένας παππούς που έχει μετανοήσει;
«Φάνηκα αλαζονικός, δεν κατάλαβα ότι ένας συγκεκριμένος τρόπος συμπεριφοράς, ειδικά σε μια πραγματικότητα όπως αυτή του Τορίνο, δεν αποδίδει, αντίθετα: πάντα μου άρεσε να αστειεύομαι ή να προκαλώ».
Ο Μότζι έπρεπε να αποσυρθεί: σκέφτηκες ποτέ να φύγεις προληπτικά;
«Είχαμε γίνει ενοχλητικοί, κερδίζαμε στο γήπεδο και όχι μόνο: οι μέτοχοι αύξαναν τα μερίσματά τους. Όταν υπογράψαμε το συμβόλαιο με τον Καπέλο, είπα στον Τζιράουντο να καλέσει τον Ουμπέρτο (Αγνέλι, σ.σ.): δεν ήταν πια εκεί, είχε φύγει. Ο Αντόνιο, που οδηγούσε, γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε: «Για εμάς τελείωσε…». Κατάλαβα το νόημα αυτών των λέξεων δύο χρόνια αργότερα».
Ομάδες ή παίκτες: η ιστορία που του αρέσει να θυμάται.
«Ο Ζόλα. Τον πήρα στη Νάπολη ως αναπληρωτή του Μαραντόνα: κανείς δεν ήθελε να στοιχηματίσει πάνω του, τον είδα στο Καμπομπάσο, έπαιζε για την Τουρίς και δεν τα πήγε καλά, αλλά ήταν φανερό ότι είχε τεχνική και προσωπικότητα. «Η φανέλα του Ντιέγκο; Μια από τις πολλές», απάντησε αφού αντικατέστησε τον Αργεντινό και σκόραρε με τη Λέτσε. Ο Μαραντόνα θύμωσε».
Ναι, ο Μαραντόνα.
«Στη Μόσχα εμφανίστηκε την επόμενη μέρα: ήταν πολύ εύκολο να τον στείλω στην κερκίδα, στη ζέστη, τον έβαλα στον πάγκο κάτω από το χιόνι. Ποτέ μην αντιμετωπίζεις τους πρωταθλητές διαφορετικά, χάνεις την αξιοπιστία σου στα μάτια της ομάδας».
Λίγο με το μαστίγιο, λίγο με το καρότο…
«Ας το πούμε έτσι. Ας το πούμε στον Ντέιβιντ (Τρεζεγκέ, σ.σ.): μπορούσες να πας στη ντισκοτέκ μόνο όταν δεν υπήρχαν αγώνες μέσα στην εβδομάδα, με βρήκε στην είσοδο του Χόλιγουντ και δεν ξαναπάτησε το πόδι του εκεί».
Ο Tudor είναι προπονητής για τη Juve;
«Ο Igor είναι ηγέτης, ξέρει πώς να το κάνει: μαζί μας κατάφερε να ξεχωρίσει, παρόλο που δεν έχει φυσικό ταλέντο. Πρέπει να καταλάβει, αλλά το έχει καταλάβει, ότι η τύχη του περνάει από τον Vlahovic, αλλά ότι ο Vlahovic πρέπει να μπαίνει στο γήπεδο από τον πάγκο: έτσι μπορεί να αποδείξει στον κόσμο ότι είναι πιο δυνατός από τους άλλους επιθετικούς. Αν ο Dusan παίξει καλά, μπορούμε να σκεφτούμε τις πρώτες τέσσερις θέσεις, αλλιώς δεν το βλέπω εύκολο. Και, ούτως ή άλλως, εγώ θα είχα φτιάξει την ομάδα με έναν επιπλέον μέσο, και ίσως έναν αμυντικό, και με λιγότερους επιθετικούς».
Ο Tudor είναι φίλος σας;
«Στο Σπάλντο, στην πόλη του, έχει ένα σκάφος: ξέρετε πώς το ονόμασε; Moggi. Όλοι οι παίκτες μου με αγαπούσαν. Και με αγαπούν ακόμα».