Η μόνη σημαία στον πάγκο βρίσκεται στο Αβελίνο, όπου προπονεί ένας άνδρας που έχει πετύχει 4 προαγωγές στο γήπεδο και μία στον πάγκο: «Όταν ερχόμουν ως αντίπαλος, πάντα έβρεχε και αναρωτιόμουν πώς τα κατάφερναν, αλλά μετά αυτή η φανέλα μου έδωσε κάτι ξεχωριστό. Χάρη στον Novellino κατάλαβα ότι μπορούσα να προπονήσω, και όταν με πήραν τηλέφωνο το βράδυ, είπα μόνο ένα πράγμα στον πρόεδρο…»

Στο Αβελίνο υπάρχει κάτι ρομαντικό που δεν βλέπεις αλλού. Ο Raffaele Biancolino είναι ο μόνος προπονητής που υπήρξε και ηγέτης στο γήπεδο της ομάδας που προπονεί. Αν κοιτάξετε τις λίστες, θα βρείτε πολλούς πρώην παίκτες: ο Chivu έπαιξε και κέρδισε με την Inter, ο Pisacane αγωνίστηκε για την Cagliari, ο Fabregas τερμάτισε την καριέρα του στο Como, αλλά από εδώ μέχρι να τους ονομάσουμε ηγέτες υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ο Biancolino είναι ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας, οδήγησε την Avellino σε τέσσερις προαγωγές από την C στην B ως επιθετικός και έκανε το ίδιο πέρυσι ως προπονητής. Θα ήταν έξι προαγωγές, αν υπολογίσουμε και μία ως προπονητής της Primavera. Πίσω από αυτό υπάρχει μια βαθιά, μερικές φορές συγκρουσιακή ιστορία, γραμμένη με το στυλό της αγάπης.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή: πώς γεννήθηκε ο Biancolino;

«Νάπολη, συνοικία Capodichino, περιοχή Amicizia. Στο κέντρο μια εκκλησία, μπροστά ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, όπου πρακτικά έμενα ξενύχτια, γιατί όποιος έφτανε πρώτος το έπαιρνε. Μετά με πήρε μια σχολή ποδοσφαίρου στο San Giovanni a Teduccio, ενώ παράλληλα σπούδαζα και δούλευα: ήμουν μπάρμαν, παρέδιδα κιβώτια νερού, ήθελα να βγάλω λεφτά για να μην ζητάω «την εβδομάδα» από τον πατέρα μου. Στη σχολή ποδοσφαίρου προσπάθησαν να με κάνουν αμυντικό, αλλά κάθε φορά που έπαιζα μπροστά έβαζα γκολ και έτσι το αποδέχτηκαν: ο Biancolino είναι επιθετικός. Χωρίς να περάσω από τις ακαδημίες, στα 16 μου ήμουν στη Giugliano στην D, μετά από ένα χρόνο με είδε η Atalanta και με έστειλε στη Leffe: δύο βουνά, τρία σπίτια στη μέση, σε ένα ήμασταν εγώ και ο Ignoffo (πρώην αμυντικός της Νάπολι και της Παλέρμο, σ.σ.). Έκανα το ντεμπούτο μου στους επαγγελματίες, μετά ήρθε ο έρωτας…».

Και τι έκανε ο έρωτας;

«Με έκανε να σταματήσω. Ήμουν 17 ετών, την έλεγαν Mery, ήταν από τη γειτονιά μου και η απόσταση ήταν αισθητή. Σε κάποιο σημείο είπα: δεν παίζω πια, γυρίζω στη Νάπολη. Ο πατέρας μου υπέφερε, ήθελε να μάθει ποια ήταν αυτή η κοπέλα, της τηλεφώνησε και της είπε: «Μίλα μας». Έτσι επέστρεψα για να παίξω, στην Anagni, πιο κοντά στο σπίτι. Εκεί ξεκίνησε η περιπέτεια».

Ο Biancolino, γνωστός ως «ο πύθωνας».

«Ο αδελφός μου στη Νάπολη είχε μια ιγκουάνα και μια μέρα μου ζήτησε να τον συνοδεύσω για να πάρουμε τροφή. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος μου είπε: «Έχεις δει ποτέ πώς τρώει ένας πύθωνας;». «Όχι». Έβαλε ένα κουνέλι στο κλουβί και το έφαγε. Μόλις το είδα, είπα: «Σταματήστε όλοι, το θέλω». Μπροστά από το σπίτι μου σχηματίστηκε ουρά: όλοι ήθελαν να το δουν. Μια μέρα το πήρα στο αποδυτήριο, το έβαλα στο καλάθι με τα βρώμικα ρούχα και ζήτησα από τον αποθηκάριο να μου πλύνει τα μπλουζάκια. Πήρε το καλάθι, το φίδι βγήκε και ακόμα θυμάμαι το άλμα που έκανε. Ένας δημοσιογράφος του Sports Predictions έμαθε την ιστορία και την έγραψε. Από τότε είμαι «Ο πύθωνας».

Οι ιστορίες αγάπης ξεκινούν πάντα με κάτι παράξενο που τελειώνει με ένα φιλί.

«Παίζω στη Chieti, στον πρώτο αγώνα σκοράρω εναντίον της Avellino, στον δεύτερο αγώνα στην Irpinia οι αντίπαλοι στο γήπεδο μου ψιθυρίζουν: «Πάμε σιγά-σιγά, σε χρειαζόμαστε, πρέπει να κερδίσουμε το πρωτάθλημα». «Εσείς, εγώ όχι», απαντώ. Και αυτοί, κυρίως ο Βόρια που με μαρκάριζε: «Έρχεσαι να παίξεις εδώ, όλοι το ξέρουν». Χάσαμε, έκανα ντους και κάποιος με φώναξε: «Ο Κασίλο, ο πρόεδρος της Αβελλίνο, θέλει να σου μιλήσει». Μπαίνω σε ένα δωμάτιο και βρίσκω τους δύο προέδρους με το συμβόλαιο στα χέρια, είχαν κάνει τα πάντα και μόνο εγώ δεν το ήξερα».

Biancolino, 479 αγώνες και 179 γκολ στην καριέρα του, ποτέ πάνω από τη Β’ κατηγορία. Μετανιώσατε;

 «Ναι, που δεν έδωσα στον πατέρα μου την ικανοποίηση να με δει στη Σέριε Α. Ήμουν πολύ κοντά, σε κάποιο σημείο είχε κλείσει η συμφωνία με την Κάλιαρι, αλλά ξαφνικά έκλεισαν το τηλέφωνο. Και υπέγραψα αμέσως με τη Messina στο γκισέ του αεροδρομίου της Κατάνια, με τον κόσμο πίσω μου να διαμαρτύρεται».

Ωστόσο, σε αντάλλαγμα βρήκε μια ποδοσφαιρική ιστορία αγάπης που λίγες άλλες μπορούν να συγκριθούν.

«Και στην αρχή δεν υπήρχε καν όλη αυτή η αγάπη, όταν ερχόμουν στην Αβελίνο ως αντίπαλος πάντα έβρεχε και έλεγα στον εαυτό μου: «Πώς το κάνουν;». Όμως ήταν μια πόλη που είχε παίξει στη Σέριε Α, μπορούσα να ξεχωρίσω. Τότε, όταν φόρεσα εκείνη τη φανέλα, ένιωσα κάτι ξεχωριστό, την ένιωσα αμέσως δική μου. Μου έδωσε πολλά, της έδωσα πολλά. Είμαι περήφανος που είμαι Ναπολιτάνος, αλλά αλίμονο σε όποιον αγγίξει το Αβελίνο».

Ο Μπιανκόλινο ήρθε στο Αβελίνο, έφυγε, επέστρεψε, έφυγε ξανά…

«Αυτό σημαίνει ότι είναι αληθινή αγάπη. Όπως με μια κοπέλα, μπορεί να τσακωθείς ή να κάνεις μια ανοησία ένα βράδυ, αλλά ξέρεις επίσης ότι από την άλλη πλευρά υπάρχει η ζωή σου, ένα κομμάτι της καρδιάς σου. Σε κάποιο σημείο στη Μεσσήνη ήμασταν τρίτοι, στο ξενοδοχείο κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Μάντοβα, τηλεφώνησα στον πρόεδρο της Αβελίνο: «Με αφήνεις να γυρίσω;». Και αυτός: «Είσαι τρελός; Παίζεις το πρωτάθλημα». «Ναι, αλλά εδώ δεν νιώθω καλά». Ποτέ δεν ήταν θέμα χρημάτων, αλλά αγάπης. Επέστρεψα στην Αβελίνο δύο χρόνια αργότερα: ήμουν αρχηγός της Βενετίας στη Β’ κατηγορία και κατέβηκα στη Γ’, μόνο ένας τρελός θα το έκανε αυτό. Έπρεπε να επαναφέρω την ομάδα εκεί που την είχα αφήσει».

Τι σημαίνει να προπονείς μια ομάδα της οποίας ήσουν η σημαία;

«Υπευθυνότητα, πάνω απ’ όλα: εδώ γνωρίζω ολόκληρες γενιές οπαδών, δεν θέλω να τους απογοητεύσω ούτε να τους αποθαρρύνω. Αλλά είναι ευθύνες που με φορτίζουν, με ωθούν να μεταδώσω το αίσθημα του ανήκειν στα παιδιά που προπονώ. Θυμάμαι ακόμα πώς ένιωθα κατά τη διάρκεια μιας υποβιβασμού, όταν ήμουν τραυματίας στις κερκίδες: «Αν πρέπει να πέσω, θέλω να το κάνω στο γήπεδο, αυτό είναι δικό μου», σκεφτόμουν.

Στο Αβελίνο το 2018 απέτρεψε επίσης μια γυναικοκτονία, εμποδίζοντας έναν άνδρα που χτυπούσε με σφυρί την πρώην σύντροφό του.

«Σε εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη. Είμαι έτσι, αν υπάρχει κάποιος που βρίσκεται σε δυσκολία, τον υπερασπίζομαι».

Πώς ξεκίνησε ο Biancolino ως προπονητής;

«Ήμουν ο διευθυντής του συλλόγου στην Αβελίνο, αλλά δεν εμφανιζόμουν συχνά στην ομάδα, γιατί νόμιζα ότι ήμουν ενοχλητικός. Μια μέρα, ο προπονητής Novellino είπε μπροστά στον πρόεδρο: «Γιατί μένει στην κερκίδα; Είναι άνθρωπος του γηπέδου, πρέπει να είναι μαζί μας». Είχα το καθήκον να παρακολουθώ τους αντιπάλους για να του κάνω αναφορά. Έγραφα τα πλεονεκτήματα, τα μειονεκτήματα και τις παρατηρήσεις μου σε ένα φύλλο χαρτί και του το έδινα. Το έβαζε στην τσέπη του και έβλεπα ότι το έβγαζε κατά τη διάρκεια της τεχνικής συνάντησης και έδινε τις οδηγίες μου. Αυτό σήμαινε ότι με εμπιστευόταν, και τότε άρχισα να σκέφτομαι να γίνω προπονητής».

Μια νύχτα, η Avellino απολύει τον Pazienza και στη θέση του βάζει εσάς, προπονητή της Primavera. Περάστρα, έλεγαν.

«Εκείνη τη νύχτα ζήτησα από τον πρόεδρο μόνο ένα πράγμα: «Δεν θέλω να κάνω τον βέλον, δώστε μου τουλάχιστον 2-3 αγώνες». Και μου τους έδωσε. Ήταν η ευκαιρία που πάντα ονειρευόμουν. Δεν ήμουν και δεν θα είμαι ποτέ χαρούμενος για την απόλυση ενός συναδέλφου, αλλά εδώ και μήνες παρακολουθούσα αυτά τα παιδιά και κρατούσα σημειώσεις. Το έκανα ασυνείδητα, για να μην με βρει απροετοίμαστο, έτσι ήξερα πού να παρέμβω».

Τι έχει ο Biancolino ως προπονητής από τον Biancolino ως ποδοσφαιριστή;

«Τη σχέση με τους παίκτες. Πρέπει να είσαι σαφής και ειλικρινής, το ξέρω γιατί κάποιος δεν ήταν έτσι μαζί μου, και μετά ορισμένες ρωγμές επεκτείνονται σε όλο το αποδυτήριο. Στους δικούς μου λέω πάντα: δεν θα σας κάνω ποτέ αυτό που με πόνεσε. Προτιμώ να τσακώνομαι, αλλά όχι να σε χτυπάω πισώπλατα».

Οι δάσκαλοί του;

«Από κάθε προπονητή έμαθα κάτι: από τον Zeman την επιθετικότητα, από τον Sarri την τακτική, από τον Galderisi τη διαχείριση της ομάδας, από τον Vavassori τις ευθύνες που πρέπει να αναλάβει κανείς στο γήπεδο… Συνδυάζω όλα αυτά με τον χαρακτήρα μου, δεν ικανοποιούμαι ποτέ και θέλω οι δικοί μου να μην ικανοποιούνται».

Το τελετουργικό του Biancolino: πριν και μετά από κάθε αγώνα φιλάει ένα βραχιόλι.

«Η Παναγία του Montevergine. Είμαι ευσεβής, πριν από το ντεμπούτο μου στον πάγκο ανέβηκα σε προσκύνημα στο Ιερό. Οι πραγματικές χάρες που κάνει η Παναγία είναι άλλες, αυτό είναι δουλειά, αλλά από τότε δεν θα σταματήσω ποτέ να την ευχαριστώ».

Με τη Mery φέτος το καλοκαίρι γιορτάσατε τα ασημένια σας γενέθλια.

«Είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Έχουμε τρία παιδιά, τα δύο σπουδάζουν στη Νέα Υόρκη και το τρίτο παίζει στις ακαδημίες της Avellino. Είναι κεντρικός επιθετικός».